So lagnt eg minnist, gav eg mammu tað lyftið – meðan hon í fangi sínum lærdi meg at biðja – at eg ongantíð í lívinum skuldi smakka brennivín.

Hetta lyftið helt eg, til eg var 18 ár. Tá varð eg lokkaður at drekka fyrstu ferð. Eg tók fløskuna og helt hana at munni og drakk fyrsta snapsin í lívinum.

Hetta var álvarsamasta gerð, eg hevði fram higartil í lívi mínum, Áðrenn tíggju minuttir vóru farnir, kendi eg tað, sum varð eg fyltur av sjevlum. Hugsanir, sum fyrr vóru mær fjarar, tóku ræði á mær. Á, hvørja skomm og armóð bar ikki hesin fyrsti snapsurin við sær.

Tað er ikki tann seinasti snapsurin, ið oyileggur eitt menniskja, men tað er tann fyrsti snapsurin, sum oyðileggur eitt menniskja.

Er tað onkur, sum enn ikki hevur srukkið fyrsta snapsin, lurta so eftir einum, sum hevur liðið so ómetaligt: Smakka ikki brennivín og kom ikki á gátt í nækrum ølklubba.