“Jú, víst varð eg frelstur... men alt er øðrvísi nú.“

Harryer frávikin. Hann vildi sjálvsagtikki sagt tað so beint fram. Men taå er satt, hóast alt. Hann hevur ikki sama kærleika til Bíbliuna og vøn, sum hann plagdi at hava. Tað er lættari at synda nú – og hon tykist geva størri gleði nú. Hann hevur ikki verið á møti í langa tíð; í roynd og veru so roynir hann at skýggja trúgvandi vinir sínar.

Men hann veit ov nógv til leingi at liva lukkuliga á henda hátt. Ein kreppa kemur. Møguliga ein sorgarleikur í familjuni, onkur doyr ella rætt og slætt endin á menniskjaligari mótstøðumegi; hvat enn taå verður, honum leingist eftir at koma aftur til GUD. Túsund røddir tykjast teska: Tað er vónleyst... til als onga nyttu at royna... gev skarvin yvir... handa bjarging... ómøguligt.

Í somu stund er tað ein onnur rødd, full av ljósum lyftum. Hon sigur:

„Ein leið er heimaftur til Gud.“
„Dyrnar standa altíð víðopnar.“
„Einki er ov torført fyri Harran.“
„Hví kemur tú ikki heimaftur?“